Gdy byłam mała, wstydziłam się pracy mojego ojca. Podczas gdy moi koledzy chwalili się rodzicami będącymi lekarzami lub przedsiębiorcami, mój tata był mechanikiem. Spędzał dni w brudnym warsztacie, naprawiając motocykle, z rękami zawsze ubrudzonymi smarem i w wyświechtanych ubraniach.
😱Kiedy pojawiał się ze swoim starym motocyklem i skórzaną kurtką poplamioną olejem, ogarniało mnie głębokie zawstydzenie. Nie pasował do obrazu taty, jaki miałam w głowie.
Nie przypominał rodziców moich przyjaciół i starałam się dystansować od niego. W szkole nazywałam go „Frankiem” zamiast „tatą”, mając nadzieję, że zmniejszy to mój wstyd. Nie miałam pojęcia, jak inni go postrzegali ani ile przez to traciłam.😊😊
Najboleśniejszym wspomnieniem pozostaje dzień mojej uroczystości ukończenia szkoły. Wszyscy rodzice byli ubrani w garnitury i krawaty, dumni i uśmiechnięci. Mój tata przyszedł w dżinsach i koszuli, z twarzą naznaczoną życiem i wyblakłymi tatuażami. Gdy wyciągnął rękę, aby mnie pogratulować, cofnęłam się i ledwo ścisnęłam mu dłoń.🎉🎉
Myślałam, że to najlepszy sposób, by odciąć się od jego świata, nie zdając sobie sprawy, jak bardzo był związany z wieloma innymi ludźmi.😥😲
Kontynuację znajdziesz w pierwszym komentarzu.👇👇
Miesiąc później dowiedziałam się o jego śmierci, nie będąc na to przygotowaną. Rozłączyłam się, nie czując smutku, tylko przerażającą pustkę. Brak bólu mnie wstrząsnął.
Na jego pogrzebie spodziewałam się zobaczyć niewiele znanych twarzy, może kilku starych przyjaciół. Tymczasem parking był pełen motocykli: setki motocyklistów z całego stanu, wszyscy w skórzanych kurtkach, z małą pomarańczową wstążką.
„To był jego kolor” — wyjaśniła mi kobieta. „Zawsze nosił pomarańczową chusteczkę, żeby Bóg mógł go lepiej zobaczyć na drodze.”
Nie miałam o tym pojęcia. Naprawdę nie znałam mojego ojca.
W kościele opowiadano o jego dobrych uczynkach: jak pomagał dzieciom, organizował konwoje leków podczas śnieżyc i nigdy nie odwracał się od potrzebujących. Dla wielu był jak brat. Widzieć go jako bohatera wydawało mi się nierealne.
Po mszy prawniczka wręczyła mi stary skórzany worek: „Twój tata poprosił mnie, żebym dała ci to, jeśli coś mu się stanie.”
W swoim pokoju otworzyłam torbę. W środku były dokumenty owinięte w pomarańczową chusteczkę, małe pudełko i list z moim imieniem, napisany jego ręką. Najpierw przeczytałam list.
„Droga Emmo, nie jestem dobry z słowami, więc przejdę do rzeczy. Wiem, że wstydziłaś się mojej pracy mechanika. Rozumiem: jesteś dobrą dziewczyną, nie chcesz brudzić sobie rąk i to normalne. Ale pamiętaj: człowieka nie ocenia się po tytule, lecz po liczbie osób, którym pomógł.
Wszystko, co znajdziesz w tej torbie, należy do ciebie. Rób z tym, co chcesz. Jeśli nie potrzebujesz, weź mój motocykl, pojedź na przedmieścia i oddaj go pierwszemu motocykliście w potrzebie. Ale obiecaj mi jedno: nigdy nie zaprzeczaj, kim jesteś i skąd pochodzisz.
Kocham cię bardziej niż chrom słońce. Twój tata.”
Moje ręce drżały, gdy przekładałam paragony i notatki. Odkryłam, że w ciągu piętnastu lat przekazał na cele charytatywne ponad 180 000 dolarów — zaskakująca suma jak na mechanika.
Otworzyłam małe pudełko: w środku był brelok z dwoma kluczami i karteczka: „Dla córki, która nigdy nie chciała się nauczyć prowadzić.” Dokument potwierdzał też przeniesienie własności motocykla na moje nazwisko.
Następnego ranka poszłam do warsztatu. Tam czekała na mnie Samira, partnerka mojego ojca. Wyjaśniła, że założyła stypendium o nazwie „Pomarańczowa Wstążka” na cześć jego chusteczki i zaprosiła mnie do komisji.
Kilka miesięcy później, w dniu jego 59. urodzin, siedziałam na jego motocyklu, moja pomarańczowa chusteczka powiewała na wietrze, trzymałam flagę i byłam gotowa kontynuować jego misję.
